Od lat o czarnym scenariuszu dla Izraela mówią analitycy z wielu renomowanych ośrodków analitycznych. W czasach prezydenta Baracka Obamy powstał nawet raport stworzony przez ekspertów ze wszystkich amerykańskich agencji wywiadowczych pod bardzo sugestywnym tytułem „Preparing for a Post – Izrael Middle East” („Przygotowując się na Bliski Wschód bez Izraela”), który również zarysował ciemną przyszłość stojącą przed państwem żydowskim. Raport stwierdził również, że Izrael wciąga USA w antyarabską politykę, gdy tymczasem w ich interesie jest przeciągnięcie Arabów do własnego obozu. Wcale nie jest więc pewne, że Amerykanie, kalkulując swoją politykę na Bliskim i Środkowym Wschodzie, dalej będą godzili się na bycie gwarantem istnienia Izraela.
Jednak o czarnym scenariuszu dla Izraela mówią także od lat politycy i to zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych. Opinię jednego z nich warto przytoczyć, bo to człowiek, który o światowej polityce wie prawie wszystko. Mowa oczywiście o Henrym Kissingerze, byłym doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego i sekretarzu stanu w czasach dwóch amerykańskich prezydentów: Richarda Nixona oraz Geralda Forda. Co ciekawe, Kissinger jest żydowskiego pochodzenia, i trudno byłoby mu zarzucać antypatię bądź złośliwość wobec Izraela. Otóż ten wybitny amerykański polityk i dyplomata już w 2012 r. stwierdził, że „w ciągu dziesięciu lat nie będzie Izraela”. Oznacza to, że według Kissingera w 2022 roku Izrael przestanie ostatecznie istnieć.
Nie brak również głosów o tym, że o możliwości ziszczenia się czarnego scenariusza mówi się już nawet w kręgach rządowych w Tel Awiwie. Nic dziwnego, że od paru lat izraelskie władze podejmują dyskretne działania, które mają doprowadzić do znalezienia wyjścia awaryjnego. Jedną z takich opcji jest emigracja Żydów na południową Ukrainę, gdzie w przeszłości istniało Imperium Chazarów, którzy w VIII wieku przeszli na judaizm. Imperium Chazarskie zostało w XI wieku podbite przez Ruś. W każdym razie izraelski dziennik „The Time of Israel” ujawnił plany izraelskiej emigracji na Ukrainę. W sprawie tej toczyły się już rozmowy z władzami ukraińskimi, które miały zakończyć się zawarciem porozumienia z tajną klauzulą. Izraelski dziennik zaznaczył, że informacje te są wiarygodne, bo pochodzą od jednego z doradców premiera Netanyahu. Jeśli rzeczywiście tak było, jak napisał „The Time of Israel”, oznacza to, że nawet premier Izraela nie wierzy już w przetrwanie żydowskiego państwa.
KRYMSKA REPUBLIKA ŻYDOWSKA - PROJEKT KRYMSKA KALIFORNIA
Uchwała prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 19 lutego 1954 r. o przekazaniu Ukraińskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej obwodu krymskiego wchodzącego w skład Rosyjskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.
A tak naprawdę Lenin planował zorganizować na Krymie Republikę Żydowską. Stalin popierał tę idee. Więc ziemię krymską złożono pod zastaw bankierom amerykańskim – Żydom. Oczywiście taki pomysł niekoniecznie się spodobał ludności, zwłaszcza rdzennej ludności. To w skrócie.
A teraz przyjrzymy się problemowi deportacji tatarów krymskich. Prób wytłumaczenia decyzji o deportacji było wiele. Propaganda odpracowała na szóstkę. Bo jak można bez podania uzasadnienia deportować 190 tyś. ludzi? A z drugiej strony nie można było przecież powiedzieć, że Krym „przygotowuje się” zostać państwem, które dziś jest nazywane Izrael, gdy Tatarzy zawadzali.
Projekt Krymska Kalifornia
NEP objaśnienie / NEP oznaczał zmianę polityki gospodarczej rządu radzieckiego z komunizmu wojennego i wprowadzenie bardziej rynkowych mechanizmów gospodarczych. W tym czasie zezwolono na podjęcie małych prywatnych przedsięwzięć (szczególnie w rolnictwie oraz usługach), przy pozostawieniu monopolu państwowego w dziedzinach dużych gałęzi przemysłu (głównie przemysł ciężki), handlu (szczególnie handel zagraniczny), bankowości i instytucjach finansowych, zezwalając także na koncesjonowaną działalność gospodarczą międzynarodowych przedsiębiorstw.
Z wprowadzeniem NEP-u do podbitej Rosji przyjechali ideolodzy stworzenia autonomicznej Republiki Żydowskiej na Krymie. Promowaniem nowego projektu zajęła się amerykańska organizacja finansowa pod nazwą „American Jewish Joint Distribution Committee”, która oficjalnie reprezentowała interesy amerykańskie, gdyż pomiędzy Rosyjską Federacyjną Socjalistyczną Republiką Radziecką a Stanami Zjednoczonymi Ameryki nie było stosunków dyplomatycznych. Krymski problem pojawił się jeszcze przy Leninie, idee zaproponował Rozenberg pracujący w Joint`cie. W 1922 roku założono Agro-Joint składający się z 186 kołchozów i…Żydzi zaczęli nawadniać przyszłą ojczyznę. Co roku rząd RFSRR miał dostawać od American Jewish Joint 900 tysięcy dolarów pod 5% rocznie przez kolejne 10 lat. W październiku 1923 roku Abraham Bragin – kierownik sekcji Żydowskiej Komunistycznej Partii, przygotował projekt organizacji nie autonomicznej republiki, tylko już pełnowartościowej Żydowskiej Republiki Radzieckiej.
Projekt otrzymał kryptonim „Krymska Kalifornia”. Żydzi otrzymali 132 tysięcy hektarów ziemi. 19 lutego 1929 roku „Joint” i Centralny Komitet RFSRR podpisali umowę, według której ZSSR otrzymywał coroczne finansowanie w wysokości półtora miliarda dolarów. Jako hipotekę Amerykanie zażądali 375 hektarów ziem krymskich. Zostało założona spółka akcyjna, gdzie udziałowcami było ponad 200 Amerykanów. Z najbardziej znanych można wymienić Hoovera, Rockefellera, Roosevelta, MacArthura czy Marchalla. Był też ważny warunek, jeżeli do 1954 roku RFSRR nie zwróci dług, ziemia przechodzi na własność. Pieniądze szły bezpośrednio do przesiedleńców żydowskich, z pominięciem rządu ZSSR i wywołały niepokoje wśród ludności. Jeszcze dziś można znaleźć dowody rabunków transportów żydowskich przez rdzennych mieszkańców. Stalin nie widząc zalet takiej umowy, w 1934 roku stworzył Birobidżan. W 1936 roku projekt Krymska Kalifornia został zamknięty i zapomniany. Kasa przestała być wypłacana (do momentu wstrzymania przekazano 20 milionów dolarów), ale ruchu nie udało się zatrzymać. W 1939 roku Krym zamieszkiwało już 5,8% żydów czyli ponad 65 tysięcy osób. Tatarów – 19,4%. W 1943 roku Roosevelt w Teheranie postawił warunek Stalinowi, że jeżeli projekt ponownie nie zostanie otwarty, to mogą się pojawić i problemy ze wsparciem Amerykanów w ramach tak zwanego Lend-Lease. Trzeba było ratować inwestycje Amerykanów. 11 maja 1944 Państwowy Komitet Obrony podjął decyzję o przesiedleniu Tatarów krymskich do Uzbekistanu (decyzję podpisał Stalin). Operacja wysiedlania była kierowana bezpośrednio przez Bogdana Kobułowa i Iwana Sierowa, rozpoczęła się o świcie 18 maja 1944.
Utworzenie państwa Izrael
Stalin doskonale rozumiał, że Amerykanie wcale nie niepokoją się o warunki radzieckich Żydów, dlatego zaproponował, że Krym będzie autonomiczną republiką w składzie ZSSR. USA zaproponowało 10 miliardów dolarów kredytu na cele gospodarcze, lecz pod warunkiem, że Krym wystąpi z ZSSR jako oddzielne niepodległe państwo. Problemu nie udało się rozwiązać i projekt znów stanął w miejscu. Amerykanie zresztą żądali od Stalina wyprowadzenia floty z Sewastopolu do Odessy (a z pewnością gdyby Krym Rosja nie zajęła, taki warunek postawiła by „niepodległa” Ukraina). Oczekiwać dalszego rozwoju Stalin nie mógł, dlatego równolegle zaczął mocno wspierać równoległy projekt utworzenia Izraela w Palestynie. W 1947 roku w ONZ Stalin zapewnił aktywne wsparcie rezolucji utworzenia Państwa Izrael. 14 maja 1948 roku ZSSR jako pierwszy (De iure jako drugi) uznał niepodległość Izraela. Początkowo USA i ZSSR działają razem z Izraelem, następnie zimna wojna rozstawia te dwa państwa po rożne strony barykad. Amerykanie chcieli osłabić wpływy Brytyjczyków w kanale Sueskim. ZSSR przez Czechosłowację sprzedawał broń Izraelowi.
W 1948 roku Żydowski Komitet Antyfaszystowski wraca z ideą Żydowskiej Autonomicznej Republiki na Krymie. Można bez żadnych wątpliwości zgadnąć kto zainicjował powrót do idei. ZSSR odpowiada tak zwanym procesem poetów żydowskich i oskarża ich o szpiegostwo i zdradę. Od 1948 roku do 1953 roku propaganda przygotowała opinię publiczną do wysyłki Żydów za współodpowiedzialność narodową. Dwa miejsca, Birobidżan lub Sybir. Została nawet już przygotowana specjalna komisja pod przewodnictwem Michaiła Andriejewicza Susłowa – Éminence grise ZSSR. Wszystko do planowanej deportacji Żydów było gotowe, nawet łagry. 5 marca 1953 roku Stalin został otruty. Plany deportacji porzucono, choć za czasów Chruszczowa Judaizm przyrównano do obskurantyzmu.
Krym – przekazanie.
W 1954 roku nastąpił czas zwrotu kredytu pod projekt Krymska Kalifornia. Mimo, że ZSSR przekazał trofealną niemiecką broń jako rozliczenie kredytu Izraelowi podczas wojny z Arabami, Amerykanie uznali dług za niespłacony. Zaczęto się przygotowywać do procedury odzyskania hipoteki w postaci ziemi krymskiej. Pomysł przekazania Krymu pojawił się zanim Chruszczow doszedł do władzy i poruszał go już Gieorgij Malenkow, który pełnił rolę I Sekretarza KC KPZR po Stalinie do 14 września 1953 i premiera ZSSR do 8 lutego 1955 roku.
Przekazanie Krymu Ukraińskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej było aktem politycznego sprytu, gdyż formalnie umowa była podpisana z RFSRR i Amerykanie nie mogli sięgnąć formalnie po ziemie nie będące w składzie RFSRR. Chruszczow tylko zrealizował plan awaryjny Stalina, aby nie płacić Amerykanom. W taki sposób największych cwaniaków oszukano.
A teraz na deser :
Rosja zajęła Krym legalnie, czy nielegalnie? Przy okazji: 7 kwietnia 2014 roku ósmy Sekretarz Generalny ONZ Ban Ki-moon wygłosił oświadczenie, które zostało zakazane do dystrybucji w ukraińskich mediach i Internecie, a w którym stwierdził, że ONZ nie może uznać działania Federacji Rosyjskiej względem Ukrainy jako naruszenia prawa, ponieważ zgodnie z dokumentami terytorium Ukrainy jest okręgiem administracyjnym ZSRS, nie jest zatem suwerennym państwem. Po upadku Związku Sowieckiego Ukraina nie sformalizowała w odpowiedni sposób w ONZ swoich granic i... nadal pozostaje okręgiem administracyjnym. Okazuje się, że kwestia demarkacji granic Ukrainy została uwzględniona jedynie w projekcie porozumienia z Unią Europejską – ta ostatnia zobowiązała się do pomocy w przeprowadzeniu legalizacji jej granic z państwami sąsiednimi. Przy czym nie określono, kiedy miałoby to nastąpić. Wprawdzie Ukraina w granicach sprzed konfliktu z Rosją była uznawana za państwo i nikt nie podważał jej terytorialnego kształtu, niemniej jednak lukę w sformalizowaniu stanu faktycznego Putin wykorzystał.
Ale wróćmy do faktów.
18 lutego ukraiński parlament zajęty został przez uzbrojonych aktywistów partii „Swoboda” i Prawy Sektor.
22 lutego prezydent Wiktor Janukowycz był zmuszony opuścić Kijów, a władzę przejęły prozachodnie siły. W tym samym czasie szefem tajnych służb ukraińskich (Służby Bezpeky Ukrajiny) został Walentyn Naływajczenko. Kto to taki? To obywatel amerykański.
Oczywiście „zupełnie przypadkowo” 13 lutego jedno z czterech amerykańskich zgrupowań morskich na czele z lotniskowcem George’em Bushem (CSG-2) opuszcza bazę morską w Norfolku i płynie ku Morzu Egejskiemu. George Bush ma tonaż o wielkości 102 tysięcy ton, 90 samolotów i helikopterów na pokładzie. Towarzyszy mu 16 okrętów wojennych, wśród których znajduje się krążownik USS Philippine Sea, niszczyciele Truxtun i Roosevelt i trzy podwodne łodzie z napędem atomowym.
22 lutego, w dzień, kiedy Janukowycza pozbawiono władzy, amerykańska grupa okrętów wojennych szybko wpływa na Morze Czarne przez Bosfor. Jest to bezpośrednie naruszenie traktatu z Montreux, który pozwala przepływać przez cieśninę Dardalene tylko okrętom wojennym poniżej tonażu 45 tysięcy ton. Ale, jak poinformowała turecka gazeta Hurriyet, powołując się na źródło w Ministerstwie Obrony Narodowej Turcji, władza tego kraju dała tajne pozwolenie Amerykanom na przepłynięcie przez cieśninę. Właśnie ta flota miała zająć miejsce rosyjskiej w bazach na Krymie.
Oczywiście oczekiwano, że Krym także „wybierze demokrację” i z radością przywita gwiezdno-pasiastą flotę. Jednak tłumy ludzi wyszły na plac Sewastopola i przez kilka dni oblegania parlamentu Autonomicznej Republiki Krymu przegnali premiera Anatolija Mohyliowa, który zapewnił puczystów w Kijowie o swojej wierności (nie patrząc na to, że kupił swoje stanowisko u Janukowycza, któremu sprezentował willę w Jałcie). Na miejsce Mohyliowa był wybrany Siergiej Aksionow, lider sił prorosyjskich.
6 marca parlament Autonomicznej Republiki Krym ogłosił odmowę podporządkowania się Kijowowi o przeprowadzeniu 16 marca referendum o ponownym połączeniu z rosyjską macierzą. Skomplikowało to amerykańskie plany.
5 marca pierwszy rozkaz, który skierowano wobec lotniskowców, został anulowany. Wydano nowy rozkaz – wypłynąć z greckiego portu w Pireusie i dostać się do Anatolii do tureckiej bazy i tam czekać. Tylko niszczyciele USS Truxtun, USS Donald Cook i fregata USS Taylor zostały posłane w celach rozpoznawczych ku brzegom północnego Krymu od 7 do 22 marca pod pretekstem wspólnych ćwiczeń z Bułgarią i Rumunią.
Rosyjskie siły powietrzne poinformowały za pośrednictwem środków masowej informacji o tym, że USS Donald Cook przybył w celu naruszenia pracy anteny związanej z Centrum Kosmicznym Floty Czarnomorskiej i sieci satelitów wojskowych ELINT, działających w reżimie elektromagnetycznym. Ten skomplikowany współczesny system pozwala na otrzymywanie przez Krym danych z radarów obserwacyjnych i systemów nawigacyjnych na temat floty amerykańskiej, samolotach na pokładzie i środkach przenoszenia rakiet.
Rosyjskie samoloty wojskowe były zmuszone zablokować działania Cook’a: dwa samoloty Su-24MP jedenaście razy (!) obleciały amerykański statek na możliwie małej wysokości, stosując pokładowy system blokad w częstotliwościach 12-18 Hz w celu neutralizacji radaru krążownika amerykańskiego.
Oprócz tego rosyjskie specsłużby były przekonane o obecności na pokładzie amerykańskiego okrętu sześciu grup komandosów, każda po 16 ludzi, gotowych niezauważalnie przepłynąć pod wodą, dotrzeć do brzegu w celu przeprowadzenia na Krymie akcji sabotażu i zasiania paniki wśród miejscowej ludności. Akcje te mogły polegać na wybuchach w transporcie miejskim w godzinach szczytu, wysadzaniu budynków administracji i tak dalej. Wprowadzenie strachu i terroru tuż przed referendum miało spowodować obniżenie liczby głosujących i uczynienie referendum nieważnym. Aby wykluczyć tego typu wydarzenia, „Rosjanie przeprowadzili zdecydowaną prewencyjną i szczelną kontrolę”.
W rzeczywistości, na jednej ze stron Krymu pojawiła się informacja o pojmaniu jakichś komandosów z państw NATO, o czym świadczył fakt pilnego wniosku prokurator generalnej Krymu Natalii Pokłońskiej do tłumaczy języka jednego z państw NATO, współpracującego z Ukrainą i mającego dostęp do morza. Nasz wniosek: przysłani ludzie rozumieli język rumuński.
W związku z rezultatem referendum na Krymie (83% frekwencja, 99,7% głosujących wybrało Rosję) - Krym wrócił do Rosji, a amerykańska flota na czele z lotniskowcem George’em Bushem dostała rozkaz zakończenia swojej misji, wycofania się z Morza Egejskiego i skierowania się do Bahrajnu.
CELOWA DEPOPOULCJA UKRAINY?
Liczba ludności Ukrainy przez ostatnie 27 lat spadła o ponad 12 milionów. Katastrofalne dane są ukrywane przed opinią publiczną, a spis powszechny został przesunięty na 2020 roku.
Potencjał demograficzny Ukrainy charakteryzuje systematyczne (począwszy od 1993 r.), pogarszanie się lub utrzymywanie się na niekorzystnym poziomie podstawowych danych i wskaźników: liczby ludności ogółem i struktury wieku, przyrostu naturalnego, współczynnika oczekiwanej długości życia, poziomu emigracji itd. Liczba ludności Ukrainy, wynosząca 51 838,5 tys. osób wg stanu na 01.01.1990 r., wzrosła do 52 244,1 tys. osób wg stanu na 01.01.1993 r., następnie spadała w kolejnych latach o (w tys. osób): 129,7; 386,0; 431,3; 478,7; 447,6; 452,7; 488,3; 506,6; 466,1; 453,6; 381,1; 341,6; 351,3; 283,5; 273,3; 229,0; 180,8; 184,4; 144,9; 80,6; 126,8. Ogółem, wg stanu na 01.01.2014 r. ludność Ukrainy liczyła 45 426,2 tys. osób, to jest o 6 817 tys. osób (13,05 %), mniej, niż w 1993 r. W szczytowym okresie (01.01.1993) Ukrainę zamieszkiwało ok. 52 milionów. Przez 27 lata liczba mieszkańców Ukrainy zmniejszyła się o ponad 12 milionów.
Wydarzenia 2014 roku na Ukrainie w sposób zasadniczy wpłynęły na sytuację demograficzną Ukrainy. Poza ukraińską statystyką znalazła się ludność Krymu (1.967,2 tys.) i miasta Sewastopol (385,9 tys.). Około 600 tys. osób opuściło kraj, udając się do Rosji, gdzie według komunikatu Federalnej Służby Migracyjnej ok. 440 tys. zwróciło się o nadanie statusu uchodźcy, a także do Białorusi ponad 50 tys. osób, Polski, Niemiec i innych krajów. Według oceny ONZ jeszcze około 6 milionów Ukraińców opuściło swój kraj szukając pracy. W ten sposób na Ukrainie nie znajdziemy więcej niż 40 milionów mieszkańców.
Gdyby odjąć liczbę ludności Krymu, Donbasu i Ługańska, bilans byłby jeszcze gorszy. Oznacza, że Ukrainę zamieszkuję ok. 38 milionów. Realnie Liczba ludności Ukrainy spadła o prawie 15 milionów.
plportal.pl
