Zdjęcie: 19 maja 1536 Anna Boleyn (ok. 1501–1536), była żona króla Anglii, została ścięta.
Artykuł z 19.05.22
Wraz z rozwodem ze swoją pierwszą żoną Henryk VIII rozstał się z Watykanem. Jego drugie małżeństwo z Anną Boleyn zakończyło się w 1536 procesem o zdradę stanu. Przynajmniej okazał jej litość.
Jej taktyka była obiecująca. Anna Boleyn (od ok. 1501 do 1536) trzymała w niepewności króla Anglii Henryka VIII przez sześć lat. Jednocześnie wzbudzała coraz większe zauroczenie bywalca swoją żywą naturą, jej błyskotliwością, a przede wszystkim jej erotycznym powabem, „tylko żeby Bóg mógłby złagodzić jego szaleństwo”, jak zauważył obserwator.
Był on „zdziwiony miłosnym utrapieniem”, pisał do niej i błagał „z całego serca, wyjaw mi swoje intencje, które dotyczą miłość między nami”. Tak miała go tam, gdzie chciała go mieć. Nie chciała być jedną z licznych kochanek uzależnionego od seksu króla, tak jak była nią jej starsza siostra Mary, lecz królową. Kiedy w końcu Anna porzuciła swój sprzeciw, ceną za to był rozwód Henryka z Katarzyną. A że ona nie dała mu męskiego potomka, ułatwiło to sprawę.
Gdyby tylko nie było papieża Klemensa VII. Temu udało się przeżyć Sacco di Roma, czyli grabież Rzymu przez żołnierzy zaciężnej piechoty cesarza Karola V, który równocześnie był królem Hiszpanii. Oboje szybko zawarli pokój, który papież nie chciał narazić przez kompromitację hiszpańskiej księżniczki Katarzyny i dlatego odmówił rozwodu.
Wyjście z tego problemu umożliwiła reformacja. Już w 1525 wielki mistrz zakonu krzyżackiego zapoznał się z nauką Lutra i przekształcił swoją katolicką wspólnotę rycerzy na Prusy Książęce. Także Henryk widział się jako „boski wikariusz” w Anglii. W maju 1534 skreślił małżeństwo z Katarzyną i ogłosił jako nieważne, co przyniosło mu ekskomunikę przez papieża. Król odpowiedział na to aktem supremacji, który uczynił go „najwyższym przedstawicielem Kościoła w Anglii i na ziemi”.
Już w styczniu 1533 Henryk i Anna potajemnie się pobrali, co oznaczało, że przez kilka miesięcy aż do ogłoszenia (jednostronnego) rozwodu przez parlament w Londynie w maju 1533 żyli w niemoralnej bigamii. W momencie odbywania się uroczystości zaślubin, była już w ciąży z „bękartem”, jak rozgłaszał szyderczo urzędnik cesarza Karola V. We wrześniu przyszła na świat jednak dziewczynka: Elżbieta. Miała ona być jedną z największych monarchiń Europy.
Zachwyt Henryka był nieszczególny. Wprawdzie kolejne ciąże pokazywały, że Anna nie przestała być atrakcyjna dla króla. Lecz kolejne poronienia niszczyły namiętność króla, który rozglądał się za nowymi towarzyszkami. Anna stawała się natomiast rozdrażniona, czasami wręcz histeryczna, co tylko wzmacniało poszukiwania Henryka. Jego spojrzenie trafiło na damę dworu Anny Jane Seymour.
Ironicznie akurat wtedy Katarzyna umacniała słabnącą pozycję Anny. Ponieważ Henryk zakładał, że po ponownym rozwodzie jego pierwsze małżeństwo będzie ponownie ważne. Ale jak Katarzyna w styczniu 1536 umarła na raka, los jej następczyni był przesądzony. Trzy tygodnie później, Anna cierpiała z powodu kolejnego poronienia, tym razem chłopca. To sprawiło, że król zaczął wierzyć w plotki, że jest on przez nią przeklęty.
Kolejne zarzuty wychodziły na jaw. Anna miała dopuszczać się wielokrotnie zdrady, zarówno z tancerzem jak i z wieloma dżentelmenami z bliskiego otoczenia króla. Zarzucane było jej także kazirodztwo z jej bratem, wątpliwość w męską potencję monarchy oraz plany morderstwa. To był zamach stanu. 2 maja 1536 została obwieszczona kara śmierci, kilka dni później arcybiskup Canterbury ogłosił, że małżeństwo było nieważne.
19 maja Anna została wyprowadzona na szafot. Henryk udzielił jej ostatniego aktu łaskawości. Razem z Jean Rombaud polecił, aby przybył jako kat fachowiec z Saint-Omer koło Calais, który był znany z tego, że jego jeden cios mieczem oddzielał głowę od tułowia. „Ja mam taką małą szyję”, miała mu zaznaczyć. Jedenaście dni po jej ścięciu król ożenił się z Jane Seymour.
